Θυμάμαι πως πριν το 2003, όταν ο Chris Moneymaker έκανε ένα μικρό θαύμα κερδίζοντας τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, το πόκερ από πλευράς προβολής ήταν σε ελάχιστα καλύτερη μοίρα από το μπριτζ ή το τάβλι. Ναι μεν υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια με τράπουλα, αλλά για τον αδαή ειδικότερα ο όρος "Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πόκερ" ήταν παντελώς άγνωστος. Η σύνδεση του παιχνιδιού με τους όρους "πρωταθλητισμός" ή "άθλημα" φάνταζε αστείος ακόμη και στα δικά μου αυτιά.

Τότε λοιπόν, ο λογιστάκος από το Τενεσί κατάφερε επενδύοντας μόλις $40 να κερδίσε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή πόκερ. Μαζί με τον τίτλο ήρθαν και όλα τα υπόλοιπα - κάμερες, τηλεοπτική προβολή, ριάλιτι πόκερ, βιντεοπαιχνίδια πόκερ και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους. Η επιδειξιομάνα Αμερική, γραπώνοντας την ευκαιρία που της έδωσε ο Moneymaker, βρήκε στο "πρόσωπο" του πόκερ μία βιομηχανία δισεκατομμυρίων η οποία με την κατάλληλη διαχείριση και προώθηση έδωσε στον μέσο Αμερικανό - πολύ γρήγορα και στον υπόλοιπο πλανήτη - ένα καινούριο είδος διασκέδασης, μία νέα μορφή υλοποίησης του "Αμερικανικού Ονείρου". Το παιχνίδι ήταν εύκολο στην κατανόηση, στην παρουσιάση και - κυρίως - έδινε την ελπίδα στον θεατή πως μπορεί κάποια στιγμή να γίνει και εκείνος Πρωταθλητής σε κάτι, ξεκινώντας μάλιστα από τον καναπέ του διαμερισματός του.

Τι είναι αυτό όμως που πραγματικά έκανε το πόκερ τόσο ευχάριστο και διασκεδαστικό στον μέσο, αδαή θεατή που προσπαθούσε αργά αργά να καταλάβει αν το χρώμα κερδίζει το φουλ ή το ανάποδο;

Αδιαμφισβήτητα, οι χαρακτήρες του παιχνιδιού. Το γεγονός ότι μπορούσε κάποιος να παρακολουθήσει μία ανταγωνιστική δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουν τόσο πολλές διαφορετικές προσωπικότητες οι οποίες χρωματίζουν τις στιγμές του παιχνιδιού με μοναδικό τρόπο κάθε φορά, ήταν κάτι πρωτόγνωρο, εντυπωσιακό. Ξαφνικά ο θεατής είχε πάρα πολλές επιλογές ταύτισης με τον παίχτη - ήρωα ο οποίος τον αντιπροσώπευε καταλληλότερα. Μπορούσε να αγωνιά μαζί του για την έκβαση της παρτίδας πριν το γύρισμα του τελευταίου φύλλου, να εκσπερματώνει συναισθηματικά από τις φαινομενικά μαντικές ικανότητες του, ακόμα και να τον κατακρίνει για την λάθος μπλόφα που επιχείρησε απέναντι στον calling station αντιπαλό του.

Θα μπορούσε ποτέ μία επιχείρηση εκατομμυρίων να υπερπολλαπλασιάσει τα κέρδη τις αν δεν υπήρχε ο "Poker Brat" να πετάει καρέκλες στο πάτωμα μετά από bad beat ή να δηλώνει πως μπορεί να αποφύγει σφαίρες (στο τσακ τον γλίτωσαν να μην το δοκιμάσει και με πραγματικό όπλο);  Αν δεν υπήρχε ο μυστηριώδης Phil Ivey - ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σε κάνει να αλλάξεις εσώρουχα μόνο με ένα βλέμμα του (μετά τον Τσακ φυσικά); Που θα ήταν το πόκερ χωρίς τον Orient Express, το υπερηχητικό τρένο που πήρε δύο συνεχόμενα παγκόσμια και έπαιξε και σε ταινία; Τι θα ήταν το πόκερ αν δεν υπήρχε ο Unabomber να κρύβεται στην κουκούλα του, να κάνει πους απς λίγο πριν κερδίσει το πρώτο του βραχιόλι και να έχει και γκόμενα σταρ του Χόλιγουντ; Χωρίς τον Daniel να λέει στον αντιπαλό του "έχεις σετ τεσσάρια ή εξάρια, πες μου" και ο θεατής να βλεπει τα τεσσάρια και να αναρωτιέται "τον π*****, πως το βρήκε;" Θα υπήρχε πόκερ χωρίς ένα τρελοΚοσταρικανό να μετακινεί μια μινιατούρα καρχαρία πάνω στην τσόχα, χωρίς τον Fossilman να δίνει την ελπίδα σε όλους τους απανταχού βουτυρομπεμπέδες του πλανήτη πως μπορούν να πετύχουν κάτι με δυο τρία απολιθωμένα όστρακα, χωρίς τον Tony G να παλεύει τον κομπλεξισμό του μειώνοντας λεκτικά τους υπόλοιπους ή χωρίς τις ξεκαρδιστικές καρικατούρες και χαρισματικούς ατακαδόρους Norman Chad και Gabe Kaplan; Δύσκολα θα είχε φτάσει εδώ που είναι τώρα πάντως.

Έπειτα όμως τι έγινε; Όλα αυτά θυσιάστηκαν στο βωμό της μαθηματικολογικής, του EV και της "θεματικής επίλυσης" του παιχνιδιού.

Οι  νέες φουρνιές παιχτών είναι πολύ πιο μεθοδικοί, πιο συστηματικοί και αναλύουν τα πάντα βάσει πιθανοτήτων - κάτι σαν έναν σύγχρονο Deep Blue δηλαδή με συκώτι και νεφρά. Όλοι τους, σαν από εργοστάσιο μαζικής παραγωγής, πανομοιότυποι, με κουκούλες, γυαλιά και ακουστικά, αγαλματάκια ακούνητα που ενεργούν πάντα 20 δευτερόλεπτα αφού έρθει η σειρά τους για να μην προδώσουν κάποιο tell (λες και πάιζουν απέναντι στον Cal Lightman) και έχουν έναν ακούραστο επεξεργαστή μέσα στο μυαλό τους ο οποίος προσπαθεί να τους βοηθήσει να πάρουν την σωστή απόφαση.

Οι νέοι αυτοί παίχτες έχουν δώσει άλλη αίσθηση στο παιχνίδι και το έχουν κάνει δυσκολότερο ακόμα και από το σκάκι. Όμως για τη βιομηχανία αυτό είναι καταστροφικό. Τι νοιάζει τον καινούριο θεατή αν το 4bet του internet wizkid εδώ είναι +EV επειδή το 3bet pct του αντίπαλου από το button είναι 27%; Ο καινούριος φαν χρειάζεται να ταυτιστεί με προσωπικότητες, όχι με στατιστικά στοιχεία διότι όπως ήρθε στον χώρο έτσι και θα φύγει. Μπαίνω στο μυαλό του και βλέπω τις σκέψεις του: "Μα καλά, όλα αυτά τα πιτσιρίκια που σκέφτονται τόσο έντονα χωρίς να φαίνεται ο παραμικρός σπασμός στο πρόσωπό τους, διασκεδάζουν καθόλου; Εγώ θυμάμαι έπαιζα χαρτιά για να περάσω καλά, εδώ δεν βλέπω να το ευχαριστιούνται."

Έτσι είναι. Το πόκερ έχει πλέον μεγαλύτερη σχέση με τα στατιστικά παρά με την διασκέδαση. Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού έχουν πάψει να υπάρχουν και το θέαμα για τον νεοεισερχόμενο στον χώρο γίνεται όλο και πιο βαρετό. Αυτό είναι καταστροφικό, αν σκεφτούμε πως πρόκειται για μία ζωντανή βιομηχανία η οποία χρειάζεται καινούριο αίμα για να συνεχίσει να υφίσταται - και το αίμα αυτό πρέπει να έχει επιπλέον κίνητρα εκτός από αυτό του χρήματος.

Χρειάζεται μια εκ νέου προσέγγιση μέσα από τον διασκεδαστικό του χαρακτήρα, μέσα από τις στιγμές εκείνες που σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα με αυτό που ασχολείσαι. Και αυτό διότι καλώς ή κακώς, δεν θέλουν όλοι να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές - υπάρχουν και κάποιοι που θέλουν απλώς να παίξουν. Αυτούς χρειάζεται σε καθημερινή βάση το παιχνίδι ως βασική του πρωτεϊνη. Οι θεατές στο youtube θα κλικάρουν Hellmuth, Negreanu και Brunson γιατί τους ιντριγκάρει η "μυθολογία" που χαρακτηρίζει αυτά τα ονόματα. Δεν μπορούν να πληκτρολογίσουν durrr, Urindanger και OMGClayAken γιατί τις περισσότερες φορές δεν θυμούνται καν πως γράφονται. Για να το πω αλλιώς, ο θεατής την βρίσκει με ηθοποιούς - όχι με επιστήμονες.

Η μαθηματική διάνοια, η αλάνθαστη λογική και η ταχεία ανάλυση μπορούν να μας κάνουν καλύτερους παίχτες. Η διασκέδαση, το γέλιο και οι αξέχαστες εμπειρίες μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Υ.Γ. Πηγή έμπνευσης του παραπάνω κειμένου είναι ένα παρεμφερές άρθρο που δημοσιεύτηκε στο PokerNews.

Ακολουθήστε τον υπογράφοντα στο Twitter @TheRealGamester.